Zespół z Uniwersytetu Swansea w Walii opracował nową metodę naprawy złamanych kości za pomocą zmodyfikowanego śrubokręta murarskiego i biotuszu. Takie podejście może przyspieszyć proces gojenia i potencjalnie zmniejszyć potrzebę inwazyjnych zabiegów chirurgicznych.
Tradycyjna rekonstrukcja kości często opiera się na płytkach lub śrubach łączących fragmenty, co skutkuje długim okresem rekonwalescencji. Naukowcy wyobrażają sobie przyszłość, w której biokompatybilny, wydrukowany w 3D konstrukt z żywymi komórkami będzie można bezpośrednio nałożyć na uszkodzony obszar. Materiał ten posłuży jako naturalny pomost dla wzrostu kości, ułatwiając szybsze i pełniejsze gojenie.
Proces polega na użyciu specjalistycznej drukarki 3D do wytłoczenia „biotuszu”, galaretowatej substancji zawierającej żywe komórki kostne i inne bioaktywne cząsteczki. Biotusz imituje strukturę naturalnej tkanki kostnej. Zmodyfikowany śrubokręt murarski umożliwia precyzyjne pozycjonowanie tego biomateriału, dając inżynierom możliwość tworzenia niestandardowych projektów dostosowanych do unikalnego wzoru złamania każdego pacjenta.
Biotusze to zasadniczo biologiczne „kleje”. Zawierają nie tylko materiały naśladujące skład mineralny kości (hydroksyapatyt), ale także czynniki wzrostu i inne sygnały komórkowe stymulujące gojenie. To innowacyjne podejście wykorzystuje naturalne możliwości regeneracyjne organizmu, potencjalnie minimalizując blizny i ryzyko powikłań związanych z tradycyjnymi implantami.
Badania te są na samym początku swojej ewolucji; Obecnie trwają badania laboratoryjne mające na celu ulepszenie biotuszy i procesu drukowania. Jednakże potencjał wpływu leku na leczenie złamań kości jest ogromny. Szybsza i mniej inwazyjna metoda rekonstrukcji kości mogłaby znacząco poprawić wyniki pacjentów, obniżyć koszty opieki zdrowotnej i zrewolucjonizować sposób leczenia urazów układu mięśniowo-szkieletowego.
Kolejnym krokiem jest optymalizacja ustawień drukarki i składu biotuszu, aby zapewnić mocne, stabilne projekty, które płynnie integrują się z istniejącą tkanką kostną. Przyszłe badania będą również skupiać się na ocenie długoterminowej trwałości i funkcjonalności tych drukowanych konstruktów na modelach zwierzęcych przed rozpoczęciem badań klinicznych na ludziach.
